Πεθαναν απο την πεινα.

Επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Τροφίμων και της 60ης επετείου του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, ο επικεφαλής του Επισιτιστικού Προγράμματος των ΗΕ, Τζέημς Μόρρις, δήλωσε σε ειδική διάσκεψη στη Ρώμη ότι η πείνα και οι σχετιζόμενες μ’ αυτήν ασθένειες κόστισαν φέτος τη ζωή σε 6 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, δηλαδή περισσότερους απ’ ότι το AIDS, η ελονοσία και η φυματίωση μαζί. Από τη πλευρά του ο επικεφαλής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, Ζακ Ντιούφ, τόνισε ότι η ανθρωπότητα έχει τη δυνατότητα να εξαλείψει την πείνα και επεσήμανε ότι η προώθηση του διαλόγου μεταξύ πολιτισμών θα συνεισέφερε σ’ αυτή τη προσπάθεια. Από τη πλευρά του ο πρέσβης των ΗΠΑ στον διεθνή οργανισμό χαρακτήρισε απογοητευτική την παρουσία στο συνέδριο του προέδρου της Ζιμπάμπουε, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, που θεωρείται απ’ τις ΗΠΑ υπεύθυνος για την επιδείνωση του επισιτιστικού προβλήματος στη χώρα του.

Μεγάλος νικητής ο Αλ Γκορ.

"Με τιμά βαθιά το γεγονός ότι έλαβα το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης", αναφέρει σε δήλωσή του ο Αλ Γκορ.

"Το βραβείο αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία επειδή έχω την τιμή να το μοιράζομαι με τη Διακυβερνητική Διάσκεψη για τις Κλιματικές Αλλαγές, το κορυφαίο στον κόσμο επιστημονικό σώμα που είναι αφιερωμένο στη βελτίωση των γνώσεών μας για την κλιματική κρίση, , μια ομάδα τα μέλη της οποίας έχουν εργαστεί ακούραστα και ανιδιοτελώς για πολλά χρόνια".

Ο Γκορ δήλωσε επίσης πως θα δωρίσει όλο το μερίδιό του από το έπαθλο.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Διακυβερνητικής Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές, ο ινδός επιστήμονας Ραζέντρα Πασάουρι, δήλωσε σήμερα ότι η τιμητική διάκριση προς τον Αλ Γκορ και το όργανο των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές θα επιτρέψει να δημιουργηθεί η συνείδηση ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη χρήζει επείγουσας αντιμετώπισης.

"Ελπίζω ότι αυτό θα φέρει το θέμα στο προσκήνιο", δήλωσε από το Νέο Δελχί ο πρόεδρος της Διάσκεψης του ΟΗΕ. "Αισθάνομαι προνομιούχος που μοιραζόμαστε αυτό βραβείο με κάποιον τόσο διακεκριμένο όσο ο Αλ Γκορ", είπε.

Το βραβείο, ένα δίπλωμα , ένα χρυσό μετάλλιο και μια επιταγή 10 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών- θα τους απονεμηθεί στο Οσλο στις 10 Δεκεμβρίου.

Ο Γκορ δήλωσε επίσης πως θα δωρίσει όλο το μερίδιό του στη Συμμαχία για την Προστασία του Κλίματος, μια διακομματική μη κερδοσκοπική οργάνωση που είναι αφιερωμένη στο να καταδείξει στην κοινή γνώμη στις ΗΠΑ και τον κόσμο τον κατεπείγοντα χαρακτήρα που έχει η επίλυση της κρίσης του κλίματος.

O πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ πρόσθεσε πως η κλιματική αλλαγή είναι ένα ηθικό, όχι πολιτικό, ζήτημα.

"Αντιμετωπίζουμε μια αληθινή πλανητική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κλιματική κρίση δεν είναι ένα πολιτικό ζήτημα, είναι μια ηθική και πνευματική πρόκληση για όλη την ανθρωπότητα. Είναι επίσης η μεγαλύτερη ευκαιρία να αυξήσουμε σ' ένα υψηλότερο επίπεδο την παγκόσμια συνειδητοποίηση", αναφέρει στη δήλωσή του.

Τα αγγελουδια.

Τι σε έπιασε και φωνάζεις ξαφνικά;

-Έρχονται! Έρχονται τα Χριστούγεννα! φώναξε και πάλι ο μικρός άγγελος. Οι άλλοι άγγελοι χασμουρήθηκαν.

Ίσιωσαν τα χάρτινα φτερά τους που ήταν σκεπασμένα με λείο και μαλακό ύφασμα και ρώτησαν το μικρό τους αδερφό.

-Και εσύ που το ξέρεις; Μέσα σε αυτό το κουτί που είμαστε κλεισμένοι, δεν έχουμε ούτε ημερολόγια, ούτε ρολόγια. Πως μπορούμε να ξέρουμε τι εποχή είναι, αν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε τη στιγμή που κάποιος θα ανοίξει το καπάκι από το κουτί και θα μας τοποθετήσει με τα άλλα στολίδια πάνω στο δέντρο.

-Κι όμως εγώ ξέρω πως έρχονται τα Χριστούγεννα! Τα μυρίζω! Οι άγγελοι της φουντωτής γιρλάντας έξυσαν συγχρονισμένοι σαν χορευτές μπαλέτου, το φτιαγμένο από γουνίτσα φωτοστέφανο στο κεφάλι τους.

-Τα μυρίζεις; απόρησαν! Α, εσύ είσαι τελείως χαζούλης!

-Μα ναι! επέμενε ο μικρός άγγελος. Τα μυρίζω στον αέρα που έχει γίνει υγρός και βαρύς. Στη μυρωδιά από τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι. Στα γλυκά με κανέλα και μέλι που φτιάχνουν στην κουζίνα του σπιτιού. Έρχονται Χριστούγεννα σας λέω!

-Εμείς το μόνο που μυρίζουμε εδώ μέσα είναι κλεισούρα και σκόνη. Κοιμήσου μικρέ. Έχουμε καιρό ακόμα μέχρι τα Χριστούγεννα του είπαν οι άγγελοι και ξάπλωσαν πάνω στο βαμβάκι που είχαν για στρώμα για να μη τσαλακωθούν και σκιστούν. Όμως ο μικρός άγγελος, ο τελευταίος στη φουντωτή γιρλάντα με τους αγγέλους, δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την χαρά και την προσμονή. Έφταναν τα Χριστούγεννα και επιτέλους θα βρισκότανε και πάλι πάνω στο στολισμένο δέντρο. Εκεί μπορούσε να βλέπει όλο το σπίτι, στολισμένο με γκι και κορδέλες.

Να λιγουρεύεται το γιορτινό τραπέζι με τα γλυκά και τα φαγητά που μοσχοβολούσαν. Να λικνίζεται στο ρυθμό των όμορφων τραγουδιών που ηχούσαν παντού και να χαίρεται με τα γέλια, τα παιχνίδια και τις κλεφτές ανυπόμονες ματιές των παιδιών στα κουτιά με τα δώρα κάτω από τα κλαδιά του έλατου. Και να που πραγματικά είχε δίκιο. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργούς ρυθμούς και κάποια μαγική στιγμή, το καπάκι του κουτιού που κρατούσε κλειστή την φουντωτή Χριστουγεννιάτικη γιρλάντα με τους εφτά αγγέλους άνοιξε.

Το φως ξεχύθηκε λαμπρό και ζεστό μέσα στο κουτί και ξύπνησε τα αγγελάκια που χαρούμενα φώναξαν όλα μαζί πια:

-Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Μαζί με αυτό, άνοιξαν και άλλα κουτιά. Το μεγάλο κουτί με τις γυάλινες μπάλες που τσούλησαν γρήγορα στο χαλί. Το κουτί με τους βελούδινους φιόγκους που τεντώθηκαν νυσταγμένοι.

Το κουτί με τις καμπάνες που με μιας άρχισαν να χτυπάνε. Τον ξύλινο καρυοθραύστη που ακόνισε την μασέλα του. Τα Άγιο-βασιλάκια που κρατούσαν κιθάρες και βιολιά στα χέρια τους. Και στη γλώσσα των παιχνιδιών που κανείς δεν γνωρίζει και δεν ακούει, άρχισαν όλα τα στολίδια να πανηγυρίζουν, να γελάνε και να τραγουδάνε χαρούμενα που μετά από μεγάλη αναμονή οι γιορτές έφτασαν και το φως της μέρας ανέδειξε τα όμορφα χρώματα τους. Μα πιο πολύ χαρούμενος ήταν ο μικρός άγγελος της φουντωτής γιρλάντας. Γιατί αυτός ήξερε πιο μπροστά από τα άλλα στολίδια πως τα Χριστούγεννα είχαν φτάσει.

Το μύριζε και το ένιωθε μέσα στην καρδιά του και δεν έβλεπε την ώρα να σταθεί πάνω στο δέντρο και πάλι. Και η στιγμή αυτή είχε φτάσει. Τα λεπτά χέρια μιας όμορφης γυναίκας με μακριά μπουκλωτά μαλλιά μπήκαν μέσα στο κουτί και έπιασαν την γιρλάντα με τους αγγέλους. Η καρδιά του μικρού αγγέλου πήγε να σπάσει.

-Τώρα θα πετάξω ψηλά στο έλατο, σκέφτηκε. Θα δω το στολισμένο σπίτι, τα παιδάκια που τρέχουν γύρω από τα σκορπισμένα στο σαλόνι στολίδια και δώρα, τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων να ζεσταίνουν το κρύο που ένιωθα τόσο καιρό μέσα στο κουτί. Μα καθώς σκεφτόταν όλα αυτά…χρατς! Το χάρτινο φτερό του πιάστηκε στο καπάκι από το κουτί που δεν είχε καλά ανοίξει και κόπηκε στη μέση. -Αχ τι κρίμα! Έσκισα το φτερό του τελευταίου στη σειρά αγγέλου. Δεν πειράζει.

Τώρα η γιρλάντα θα έχει μόνο έξι αγγέλους, είπε η γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και παίρνοντας στα χέρια της ένα ψαλίδι έκοψε το σκοινί που συγκρατούσε τον άγγελο στην φουντωτή γιρλάντα και τον έβαλε και πάλι μέσα στο κουτί. Όλα τότε ησύχασαν.

Τα στολίδια έπαψαν να γελάνε και να φωνάζουνε στη γλώσσα των παιχνιδιών. Το φως που έλουζε τα κουτιά χλόμιασε και το κρύο σκέπασε τον μικρό άγγελο με το σκισμένο φτερό, που έμεινε ξαπλωμένος στον πάτο του κουτιού.

-Δεν θα γνωρίσω τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν θα μυρίσω τα φρεσκοψημένα γλυκά στο φούρνο.

Δε θα τραγουδήσω μαζί με τα παιδιά, που θα στέκονται στην πόρτα χτυπώντας τριγωνάκια τα κάλαντα για τον Χριστούλη, είπε πολύ λυπημένος ο μικρός άγγελος και χάρτινα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα ζωγραφισμένα μάτια του. Μα πριν προλάβει να κρυώσει η καρδούλα του, άλλο ένα χέρι μπήκε μέσα στο κουτί. Ήταν μικρό και στρουμπουλό και άρχισε να ψαχουλεύει το κουτί ανακατεύοντας το μπαμπάκι του πάτου τόσο, που ο άγγελος έκανε τούμπες. Ύστερα, έπιασε τον μικρό άγγελο που έστεκε, χωρίς την γιρλάντα, μόνος με το σκισμένο φτερό του. Κι όταν το χέρι τον σήκωσε, ο άγγελος, έστω και με ένα φτερό, πέταξε ψηλά κι αντίκρισε ένα μικρό παιδάκι, που ίσα ίσα στεκόταν στα ποδαράκια του και περπατούσε άτσαλα.

Το μικρό παιδάκι με τον άγγελο στο τεντωμένο του χέρι έφτασε στραβοπατώντας τη γυναίκα με τα μπουκλωτά μαλλιά και της έδωσε τον άγγελο.

-Θέλεις να τον βάλουμε κι αυτόν στο δέντρο; ρώτησε η γυναίκα.

Το παιδάκι γέλασε τότε τόσο τρανταχτά και γλυκά, που ο μικρός άγγελος έπαψε πια να κρυώνει και μια μαγική θαλπωρή τον τύλιξε.

Η γυναίκα πήρε τον μικρό άγγελο από το χεράκι του παιδιού, του τίναξε από πάνω του τα ανακατεμένα μπαμπάκια και με προσοχή κόλλησε το μισό φτερό που του έλειπε. Ύστερα, ανεβαίνοντας σε μια μεγάλη σκάλα τον έβαλε πιο ψηλά από τα άλλα στολίδια, πιο ψηλά ακόμα και από την γιρλάντα των έξι αγγέλων. Στην κορυφή του δέντρου! Και καθώς το μικρό παιδάκι είδε τον άγγελο τόσο λαμπερό και όμορφο άρχισε να χτυπάει παλαμάκια και για μια στιγμή φάνηκε σε όλους πως ο μικρός άγγελος ζωντάνεψε κι έγινε ένας αληθινός άγγελος που είχε κατέβει από τον ουρανό για να αναγγείλει τη γέννηση του Χριστού. Κι εκεί απάνω ο μικρός άγγελος έζησε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που είχε ζήσει ποτέ του.

Με μυρωδιές, με τραγούδια, με γέλια και παιχνίδια, μα και με κάτι ακόμα που έκανε τις γιορτινές μέρες πιο πλούσιες και πιο ζεστές.

Με αγάπη!

Το προβλημα των μεταναστων.

Εκατοντάδες χιλιάδες µεταναστών βγαίνουν στους δρόµους µεγάλων αµερικανικών µητροπόλεων για πρώτη φορά µετά από 120 χρόνια και συµµετέχουν στην πρωτοβουλία για… «Μια µέρα χωρίς µετανάστες». Σικάγο, Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Ατλάντα πληµµυρίζουν από ένα πολύχρωµο, ορµητικό ποτάµι ανθρώπων που ζητούν το δικαίωµα στη ζωή, την εργασία και την αξιοπρέπεια. Αιτία; Ο νέος νόµος για την µετανάστευση που έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων ανάµεσα στους µετανάστες, αλλά και στο ίδιο το κόµµα των Ρεπουµπλικανών.
Για περισσότερο από δύο µήνες ο αµερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους βρίσκεται στο κέντρο ενός ορµητικού τυφώνα που απειλεί να παρασύρει ακόµα και την κυριαρχία των Ρεπουµπλικανών στη Γερουσία στις εκλογές του Νοεµβρίου. Στα µέσα Μαρτίου η Βουλή των Αντιπροσώπων πέρασε το νόµο HR4437. Ο νόµος αυτός που χαρακτηρίστηκε από τα αµερικανικά ΜΜΕ ως «δρακόντειος» προέβλεπε ότι η παραµονή ενός µετανάστη στις ΗΠΑ χωρίς τα νόµιµα έγγραφα είναι ποινικό αδίκηµα και την κατασκευή ενός τείχους, µήκους 700 µιλιών στα σύνορα των ΗΠΑ µε το Μεξικό. Παράλληλα, σύµφωνα µε το νόµο θα αυξάνονταν ο αριθµός των µεθοριακών αστυνοµικών, ενώ θα επιβάλλονταν ποινές εναντίον οποιουδήποτε παρείχε βοήθεια σε παράνοµους µετανάστες, ακόµη και η παροχή ιατρικής περίθαλψης!
Ο νόµος αυτός µπλοκαρίστηκε στη συνέχεια στη Γερουσία και εκεί πέρασε µια βελτιωµένη εκδοχή που επέτρεπε σε όσους µετανάστες µπορούσαν να αποδείξουν ότι ζουν και εργάζονται στις ΗΠΑ για τουλάχιστον πέντε χρόνια να κάνουν αίτηση για παραµονή και αργότερα να αποκτήσουν αµερικανική υπηκοότητα. Όσοι αποδεικνύονταν ότι έµεναν στις ΗΠΑ δύο µόνο χρόνια θα έπρεπε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και µέσω των πρεσβειών τους να πάρουν άδεια «φιλοξενούµενου εργάτη», ενώ εκείνοι που έµεναν λιγότερο από δύο χρόνια θα απελαύνονταν. Και αυτή η πρόταση όµως απορρίφθηκε αυτή τη φορά από την πλειοψηφία των Ρεπουµπλικανών στη Γερουσία.
Ο Τζορτζ Μπους βρέθηκε αντιµέτωπος µε µεγάλη µερίδα Ρεπουµπλικανών που απαιτούσαν να ληφθούν αυστηρά µέτρα εναντίον της παράνοµης µετανάστευσης, αλλά και ενός κινήµατος µεταναστών που αποκτούσε όλο και µεγαλύτερη δυναµική µε µαζικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις µε αποκορύφωµα τη διαδήλωση της Πρωτοµαγιάς. 300.000 στο Σικάγο, 12.000 στη Νέα Υόρκη, 400.000 στο Λος Άντζελες, οι περισσότεροι ισπανόφωνοι µετανάστες, αποµυθοποίησαν πλήρως την εικόνα της ιδανικής πολυπολιτισµικής αµερικανικής κοινωνίας, ενώ προκάλεσαν τριγµούς στο εσωτερικό των Ρεπουµπλικανών. Ακολούθησε ένας πραγµατικός παροξυσµός µε αποτέλεσµα σύµφωνα µε το Εθνικό Συµβούλιο Νοµοθεσίας να έχουν προταθεί για έγκριση 463 νοµοσχέδια σε 43 πολιτείες µέσα στο 2006!
Μέσα σ’ αυτό το κλίµα ο αµερικανός πρόεδρος αρνείται να πάρει σαφή θέση, δηλώνοντας ότι ναι µεν είναι πρόθυµος να παράσχει την αµερικανική υπηκοότητα σε µετανάστες, χωρίς όµως να δίνει λεπτοµέρειες για τα σχέδιά του, φοβούµενος µην αποµονώσει τους Ρεπουµπλικανούς συντηρητικούς στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αλλά και το µεγάλο κεφάλαιο που συντηρεί τη Γερουσία.
Είναι κοινό µυστικό άλλωστε ότι οι µετανάστες στηρίζουν την αµερικανική οικονοµία. «Το κεφάλαιο χρειάζεται τα φτηνά εργατικά χέρια των µεταναστών. Ειδικά οι µετανάστες από τη Λατινική Αµερική αποτελούν τα κατώτερα στρώµατα του εργατικού δυναµικού των ΗΠΑ µε την πλειοψηφία από αυτούς να απασχολούνται στη γεωργία, στις οικοδοµές, ως υπηρετικό προσωπικό, κ.α. Οι εργοδότες δεν θέλουν να διώξουν τους λατινοαµερικάνους, αντιθέτως θέλουν να συνεχίσει να υφίσταται η τεράστια αυτή δεξαµενή εργατικού δυναµικού, το οποίο δεν έχει τα πολιτικά, κοινωνικά και εργατικά δικαιώµατα ενός αµερικανού πολίτη για να µπορούν να εκµεταλλεύονται τους µετανάστες χωρίς να έχουν καµία νοµική συνέπεια», γράφει ο Γουίλιαµ Ρόµπινσον στο εναλλακτικό ειδησεογραφικό πόρταλ Znet. Από την άλλη µεγάλο µέρος των ανασφαλών µεσαίων στρωµάτων στις ΗΠΑ φοβούνται ότι το συνεχώς αυξανόµενο ειδικό βάρος των ισπανόφωνων θα οδηγήσει σε αστάθεια και κοινωνική αναταραχή, ασκώντας έτσι πιέσεις στους Ρεπουµπλικανούς για λήψη αυστηρών µέτρων κατά των µεταναστών.
Η ρατσιστική αυτή αντιµετώπιση έχει πυροδοτήσει ένα νέο κοινωνικό κίνηµα που εκφράζεται µέσα από τις µαζικές διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις των µεταναστών στις ΗΠΑ αποτελούν την έκφραση της οργής για τη συνεχή εκµετάλλευση και το ρατσισµό που καλούνται καθηµερινά να αντιµετωπίσουν. Από τη σκληρή γραφειοκρατία που δεν τους επιτρέπει να αποκτήσουν δίπλωµα οδήγησης, µέχρι τη ρατσιστική αντιµετώπιση από οργανώσεις όπως η Μινουτένεµ, η σύγχρονη Κου Κλουξ Κλαν, που έχει βάλει στο στόχαστρο κυρίως τους λατινοαµερικάνους και έχει απλώσει τα πλοκάµια της σε όλες τις ΗΠΑ, οι µετανάστες αποτελούν τώρα τη µαγιά για ένα νέο κοινωνικό κίνηµα στις ΗΠΑ, εφάµιλλο ίσως µε το κίνηµα των µαύρων των δεκαετιών του ’50 και του ’60.

Technorati Profile

Πετρελαιο.

Πριν απ' το 1900, το πετρέλαιο το χρησιμοποιούσαν για φωτισμό και η ετήσια παραγωγή του ήταν πολύ μικρή (11 εκ. τόνοι). Τα πετρελαιοφόρα στρώματα εξαντλούνται γρήγορα κι έτσι οι ζώνες της μεγάλης παραγωγής μετατοπίζονται (συνήθως μέσα σε 40-50 χρόνια). Αυτήν τη μετατόπιση όμως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα εργοστάσια καθαρισμού του πετρελαίου και οι βιομηχανίες κατεργασίας των πολυάριθμων παραγώγων του. Γι' αυτό, το αργό πετρέλαιο μεταφέρεται απ' τον τόπο που εξάγεται στα εργοστάσια καθαρισμού με σιδηροδρόμους, κυρίως όμως με σύστημα σωλήνων μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων.

Στη θάλασσα το πετρέλαιο μεταφέρεται με ειδικά πετρελαιοφόρα πλοία, που διαθέτουν μεγάλες δεξαμενές. Πριν γίνει η θαλάσσια μεταφορά, αφαιρούνται τα ελαφρότερα και πτητικότερα προϊόντα του πετρελαίου (σταθεροποίηση), που κάνουν τη μεταφορά επικίνδυνη, επειδή το ακάθαρτο πετρέλαιο είναι πολύ εύφλεκτο. Επίσης, πριν απ' τη μεταφορά απομακρύνονται και τα θειικά παράγωγα, που προέρχονται απ' τα διαλυμένα αέρια, όπως το υδροθειικό οξύ, για να μη διαβρωθούν οι δεξαμενές μεταφοράς. Οι χώρες όπου υπάρχει πετρέλαιο διαθέτουν εγκαταστάσεις για την απόσταξή του. Έτσι εξάγουν κυρίως τα προϊόντα απόσταξης ή τα παράγωγά τους, που προέρχονται απ' τη βιομηχανική επεξεργασία των αποσταγμάτων. Ορισμένες όμως χώρες, όπως η Βενεζουέλα, η Αραβία, το Ιράκ κλπ, εξάγουν και μεγάλες ποσότητες αργού πετρελαίου, είτε γιατί οι εγκαταστάσεις απόσταξης δεν είναι επαρκείς είτε για να εξασφαλίσουν ευκολότερα αγοραστές.

Σήμερα ολόκληρη η οργάνωση της παραγωγής και του εμπορίου του πετρελαίου είναι στα χέρια λίγων οικονομικών οργανισμών. Οι οργανισμοί αυτοί είναι κάτοχοι των πετρελαιοφόρων στρωμάτων, των εγκαταστάσεων απόσταξης του πετρελαίου και του συστήματος μεταφοράς (σιδηρόδρομοι, αγωγοί, πλοία). Οι οργανισμοί αυτοί διακλαδίζονται σε πλήθος μικρότερους, που μ' αυτούς εκμεταλλεύονται τις διάφορες πετρελαιοφόρες περιοχές (εκτός απ' τη Ρωσία).

Επειδή, με τη συνεχή εκμετάλλευση, τα κοιτάσματα του φυσικού πετρελαίου μειώνονται συνέχεια, επιδιώχτηκε η παρασκευή συνθετικού πετρελαίου απ' το λιθάνθρακα. Το συνθετικό όμως αυτό πετρέλαιο είναι ακριβότερο απ' το φυσικό. Τα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής του είναι: η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιαπωνία.

Η σύσταση του αργού πετρελαίου ποικίλλει, ανάλογα με τον τόπο εξαγωγής του. Διακρίνουμε τρεις τύπους κυρίως:


Τα αμερικάνικα τύπου Πενσυλβάνιας. Αυτά είναι πλούσια σε παραφινικούς υδρογονάνθρακες
τα ρωσικά τύπου Καυκάσου, πλούσια σε κυκλικούς υδρογονάνθρακες (ναφθένια) και
τα ινδονησιακά, πλούσια σ' αρωματικούς υδρογονάνθρακες.
Υπάρχουν βέβαια, εκτός απ' τις τρεις βασικές κατηγορίες και άλλες ενδιάμεσες. Τα πετρέλαια γενικά, εκτός απ' τις ενώσεις που αναφέραμε παραπάνω, περιέχουν επίσης και ακόρεστους υδρογονάνθρακες, οξυγονούχες ενώσεις και σε μικρότερη αναλογία θειούχες και αζωτούχες ενώσεις και επίσης ιώδιο σε εκμεταλλεύσιμη μερικές φορές ποσότητα. Το αργό πετρέλαιο δέχεται μια συστηματική κατεργασία, που σκοπεύει, απ' τη μια να διαχωριστούν τα διάφορα συστατικά μεταξύ τους στην πορεία της κατεργασίας κι απ' την άλλη να απομακρυνθούν οι ξένες προσμείξεις. Για τον καθαρισμό χρησιμοποιείται συνήθως αραιό θειικό οξύ ή υγρό διοξείδιο του θείου, στη συνέχεια κατεργάζεται με αραιό διαλύματα αλκαλίων για να φύγει το Η2SO4, ή το SO2 και τελικά πλένεται με νερό.

Ο διαχωρισμός των συστατικών μεταξύ τους γίνεται σε ειδικές εγκαταστάσεις, τα διυλιστήρια, με κλασματική απόσταξη. Απ' την απόσταξη παίρνουμε 300 περίπου υποπροϊόντα, που η σύγχρονη χημική βιομηχανία χρησιμοποιεί σαν πρώτες ύλες (για συνθετικές υφαντικές ύλες, πλαστικές ύλες κλπ.).

Σήμερα η παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου κατανέμεται σε τρεις γεωγραφικές περιοχές:


Η περιοχή της θάλασσας των Αντιλλών και του νότιου τμήματος των ΗΠΑ. Η περιοχή αυτή παράγει περίπου το 1/4 της παγκόσμιας παραγωγής και περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, το Μεξικό, τη Βενεζουέλα και το Τρινιντάντ
Η περιοχή του Περσικού κόλπου ή περιοχή της Μέσης Ανατολής, που δίνει περίπου το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει την Περσία, το Κουβέιτ, το Ιράκ και τη Σαουδαραβία
Η περιοχή της Ρωσίας, που δίνει περίπου το 1/6 της παγκόσμιας παραγωγής και περιλαμβάνει τον Καύκασο και τα Ουράλια.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, τα παράγωγα του πετρελαίου τα χρησιμοποιούσαν σαν οργανικά καύσιμα, ενώ το πλήθος των οργανικών ενώσεων παρασκευαζόταν μ' αποκλειστική πρώτη ύλη τη λιθανθρακόπισσα και το ανθρακασβέστιο. Σήμερα όμως το πετρέλαιο αποτελεί την αφετηρία και τη βάση για την παρασκευή μεγάλου αριθμού οργανικών ενώσεων. Π.χ. παρασκευάζεται βενζίνη με πυρόλυση του πετρελαίου.

Τα αέρια του πετρελαίου, που άλλοτε καίγονταν για χρήσεις του διυλιστηρίου ή ακόμη καίγονταν στον αέρα για να καταστραφούν, αποτελούν σπουδαία πρώτη ύλη για την παραγωγή βενζίνης πολυμερισμού. Απ' το πετρέλαιο επίσης, κατά την πυρόλυσή του, παίρνουμε υδρογόνο, μεθάνιο, προπάνιο, βουτάνιο, βουταδιένιο, βενζόλιο και άλλους αρωματικούς υδατάνθρακες και επίσης αλκοόλη, ακετόνη, γλυκερίνη, χλωροπαράγωγα κλπ.

Ο πατερας σου.

Κοιμάμαι; Ναι, φαίνεται κοιμήθηκα. Η μάνα μου με σκουντάει. 'Εχει κάτσει στο κρεβάτι.

"'Ελα, σήκω. Να πάτε να ψωνίσετε με τον πατέρα σου."

Πετιέμαι στη στιγμή. Διορθώνω λίγο τα ρούχα μου. Τα καλά μου φοράω ακόμα... Να μην ξεχάσω την κατσαριδόσκονη.

"Χρειαζόμαστε, λέει η μάνα μου, ρολ, σαπούνι για τα πιάτα, ένα πακέτο ρύζι, καφέ και ζάχαρη. Κι ένα κουτί γάλα. Και χαρτί για τον καμπινέ. Και χαρτοπετσέτες. Και ντομάτα πελτέ. Και λάδι, ένα μπουκάλι".

Πήραμε την τσάντα - την άσπρη - την καμποτένια, να τα βάλουμε μέσα.

Ανεβήκαμε τη σκαλίτσα και βγήκαμε στο δρόμο. Πολλά αυτοκίνητα. Πάρα πολλά αυτοκίνητα. 'Αλλα είναι σταματημένα κι άλλα περνάνε συνέχεια. Και το πεζοδρόμιο γεμάτο. Παιδάκια με ποδιές και τσάντες κατηφορίζουν σαν ποτάμι. Σαν ν' άνοιξες μια βρύση και τρέχουν παιδάκια. Τι περίεργο πράγμα!... Μόνο σ' αυτό το πεζοδρόμιο έχει παιδιά. Και μόνο κατηφορίζουν... Και τι δουλειά έχουν τα παιδιά τέτοια ώρα;... 'Εξι το απόγευμα;... Λες... να κάνουν μάθημα από το πρωί ως τώρα; Λες... στην Αθήνα να έχουν πιο πολλά μαθήματα απ' τη Σύμη; Να μαθαίνουν πιο πολλά;...

Ο πατέρας με πήρε απ' το χέρι και περάσαμε απέναντι. 'Ωστε αυτό είναι το σούπερ - μάρκε! Μώρη!... Τι μαγαζί είναι αυτό!... Τεράστιο!... Στέκομαι σε μια βιτρίνα και βλέπω μέσα. Ποπό! Από πάνω μέχρι κάτω έχει ράφια με πράγματα. Ο πατέρας ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε.

Τι φώτα είναι αυτά!... Ούτε τα Χριστούγεννα στο Σύλλογο δεν έχει τόσα φώτα!...

Μπροστά μας είναι ένας φράχτης από σίδερα. Στέκομαι λίγο. Κοιτάω τον πατέρα. Στέκεται κι αυτός. Μας πλησιάζει ένας κοντόχοντρος κύριος με καμπαρντίνα.

"Την τσάντα να την αφήσετε εδώ", μας λέει.

"Μα θα βάλουμε μέσα τα ψώνια μας", του λέει ο πατέρας.

"Θα σας δώσουμε εμείς σακούλες. Δεν επιτρέπονται τσάντες, όσο ψωνίζετε. Ορίστε και η διαταγή της αστυνομίας", μας λέει και μας δείχνει ένα χαρτί στον τοίχο.

Αφήνουμε την τσάντα στην άκρη που μας είπε ο κύριος. Περνάμε ένα σίδερο σαν σταυρό που γυρίζει. Μόνο ένας χωράει σε κάθε χώρισμα, κι έτσι, θες δε θες, περνάς μόνος σου μέσα.

'Οταν κουρεύουνε τ' αρνιά - πάνω στα μαντριά - έτσι κάνουνε. Χωρίς σίδερα βέβαια. Σε μια μεριά κάθεται αυτός που κουρεύει με την ψαλίδα του. Ο βοσκός έχει μαντρώσει στο μικρό μαντρί τ' ακούρευτα αρνιά, αφήνει να περνάει ένα ένα, το πιάνει ο κουρέας, το διπλώνει κάτω, όπως ξέρει αυτός, και σε δυο λεφτά τ' αρνί είναι κουρεμένο. Το πάνε στο άλλο μαντρί που 'χει τα κουρεμένα. 'Αμα δεν κάνεις έτσι, τότε τα μαλλιά θα σκορπίσουν και θα βρομίσουν. Και θα χάνεις και ώρα να βρίσκεις ποιο είναι κουρεμένο και ποιο ακούρευτο. 'Ετσι πρέπει να κάνεις στο μαντρί. Εδώ όμως; Γιατί ένας ένας;...

"Θα διαλέξουμε μόνοι μας, όπως μας είπε η Μαρία, και μετά θα πληρώσουμε, έτσι, πατέρα;"

"Ναι, μου λέει ο πατέρας. Να, εδώ πρώτα πρώτα έχει καφέδες. 'Ελα να βρούμε τον καφέ μας".

Πώς να βρούμε τον καφέ μας;... 'Εχει χιλιάδες κουτιά, κουτάκια, φακελάκια μικρά, φακελάκια μεγάλα. 'Ολα ξενικά γραμμένα.

Ο πατέρας παίρνει ένα φακελάκι ΛΟΥΜΙΔΗ και προχωράμε. Χρειαζόμαστε ρύζι, ζάχαρη... Καρδούλα μου! Τι μπισκότα είναι αυτά!... Δεν ξέρω να διαβάσω τι γράφουν, αλλά βλέπω πάνω στα κουτιά πορτοκάλια, κεράσια, σοκολάτα που χύνεται πάνω στα μπισκότα, φουντούκια, κοπέλες με στολές μπροστά σε μύλους, δροσοσταλίδες πάνω σε σοκολάτα, μια κυρία που φουρνίζει μπισκότα, μπισκότα, μπισκότα...

"Πατέρα..."

"Εντάξει. Πάρε ένα πακέτο μπισκότα... 'Οχι, όχι αυτό!... Πάρε ετούτο..."

Τέτοιο είχαμε και στη Σύμη ΜΙΡΑΝΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ. Το άλλο ήθελα εγώ. Με την κυρία μπροστά στο μύλο. Δε λέω όμως τίποτε. Ο πατέρας δε σηκώνει πολλά.

Προχωράμε. Τώρα έχει μαρμελάδες. Μετά γαριδάκια, πατατάκια, μπαλάκια... Το στόμα μου γεμίζει σάλιο...

"Πατέρα... κοίτα, γαριδάκια..."

"Τα είδα... Καλά, πάρε ένα πακέτο. Πάρε και μια σοκολάτα μ' αμύγδαλο που σ' αρέσει. Για το καλώς όρισες στην Αθήνα! Αλλά μην ξανακούσω πατέρα και πατέρα", λέει ο πατέρας μου και τα ματάκια του γελάνε.

"Γιατί τα κρατάτε στα χέρια σας; Πάρτε ένα καλάθι και βάλτε τα μέσα."

Είναι ο χοντρός κύριος με την καμπαρντίνα. Μιλάει πολύ αυστηρά. Λοιπόν, φαίνεται ότι η καμπαρντίνα πάει πάντα με αγριάδα. Κι ο κύριος Ευάγγελος, ο παλιός διευθυντής του σχολείου μας, και άγριος ήτανε και καμπαρντίνα φόραγε. Μας είχε έρθει από την Αθηνα. "Εξ Αθηνών" έλεγε ο ίδιος. Και επέμενε να τον λέμε "κύριο Ευάγγελο" κι όχι κύριο Βαγγέλη. Ευτυχώς έκατσε ένα χρόνο και μετά πήρε σύνταξη κι έφυγε.

Είμαστε μπροστά σ' ένα μεγάλο ψυγείο κι έναν πάγκο. Μια κυρία με άσπρη ποδιά πουλάει κρέατα. Πρώτη φορά βλέπω γυναίκα - χασάπη. Και τι δεν πουλάει. Κοτόπουλα Χαλκίδος, χοιρινά, αρνιά, κατσίκια, κουνέλια... Τα διαβάζω στα χαρτιά που κρέμονται παντού.

"'Ενα κιλό κατεψυγμένο κιμά", λέει ο πατέρας.

Αφού δε μας είπε η μάνα μου κιμά... Τέλος πάντων, ξέρει εκείνος...

"Να τα λάδια, πατέρα! 'Εχει και ξίδι δίπλα και αλάτια. Η μάνα δε μας είπε ξίδι κι αλάτι, γιατί θα το ξέχασε. Δεν παίρνουμε;"

"Ναι, βέβαια", λέει ο πατέρας.

Βάζουμε στο καλάθι ένα σακουλάκι αλάτι και ένα μπουκάλι ξίδι. Μπροστά μας είναι μια βιτρίνα με σαλάμια. Εγώ νόμιζα ότι σαλάμι είναι μόνο η μορταδέλα. 'Η το ζβαν, το ζαμπονάκι. Εδώ όμως πίσω από το τζάμι έχει πενήντα ειδών σαλάμια, που λέει ο λόγος. Πιο κόκκινα, με μικρά ασπράκια, με ζουπηχτές ελιές μέσα, ζαμπόν μεγάλα, λουκάνικα μεγάλα, πιο μικρά σε διχτάκια. Μώρη, περνάνε καλά στην Αθήνα!... Καλά το 'λεγα εγώ...

Ο πατέρας έχει προχωρήσει στη βιτρίνα με τα τυριά. 'Αλλο τούτο!... Υπάρχουν κι άλλα τυριά εκτός απ' τη μυτζήθρα, τη φέτα, το κεφαλίσιο και το κασέρι; Κι εγώ που νόμιζα ότι τα ήξερα όλα... Κοίτα δω τυριά... 'Ενα όμως τους έχει μουχλιάσει κι αυτοί το πουλάνε...

"'Ενα τέταρτο φέτα, λέει ο πατέρας. Την ξέχασε τη φέτα η μάνα σου", μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

Βάλαμε τη φέτα στο καλάθι και τώρα ψάχνουμε να βρούμε το ρύζι και τη ζάχαρη. Σε κάτι ράφια έχει μακαρόνια και δίπλα ρύζια. Ποιο απ' όλα να πάρουμε; Κοιταζόμαστε με τον πατέρα. Παίρνουμε ένα πακέτο πράσινο, παίρνουμε και ένα πακέτο μακαρόνια. Λίγο παρακάτω έχει χιλιάδες γάλατα. Σ' έναν πάγκο πακέτα, χιλιάδες πακέτα ζάχαρη. Παίρνουμε και ένα πακέτο ζάχαρη και προχωράμε. Τώρα κάνει μια στροφή το μαγαζί και μας φέρνει μπροστά σε ράφια με πορτοκαλάδες, λεμονάδες, μπίρες, κρασιά. Πουθενά δε βλέπουμε ντομάτα πελτέ. Ρωτάμε μια κοπέλα με γαλάζια ποδιά.

"Τις περάσατε τις ντομάτες, μας λέει και σαν να μας μαλώνει. Δίπλα στα μακαρόνια είναι."

Γυρίζουμε πάλι. Πραγματικά δίπλα στα ράφια των μακαρονιών έχει ντομάτες. Ντοματάκια ξεφλουδισμένα, ντοματάκια ολόκληρα, ντοματοχυμό, με διάφορα ξένα γράμματα. Πού είναι ο πελτές; Κοιταζόμαστε με τον πατέρα.. Δίπλα μας μια κυρία ψωνίζει. Παίρνει ένα κουτί κόκκινο. Παίρνουμε κι εμείς ένα το ίδιο. Για να το παίρνει η κυρία, καλό θα είναι. Τελειώσαμε πια.

Τώρα θα πάμε στο ταμείο να πληρώσουμε, όπως μας είπε η Μαρία. Το βρίσκουμε το ταμείο, αφού περάσουμε κι άλλα ράφια, χωρίς όμως να σταθούμε καθόλου. Στο ταμείο στεκόμαστε πίσω από έναν κύριο. Μπροστά είναι μια κοπέλα. Ακουμπάνε τα καλάθια τους δίπλα στο ταμείο. Η κοπέλα με τη γαλάζια ποδιά, που κάθεται στο ταμείο, βγάζει ένα ένα τα πράγματα, πατάει κάτι κουμπιά και λέει 986,50 δραχμές. 'Εχει αγοράσει δυο μπουκάλια κρασί και χαρτί του καμπινέ. Ξεχάσαμε το χαρτί του καμπινέ. Τώρα;... Το λέω του πατέρα.

"Πάω να φέρω, λέει ο πατέρας. Εσύ κάτσε να φυλάς το καλάθι."

Ο κύριος μπροστά τελείωσε. Πλήρωσε, πήρε τα πράγματά του κι έφυγε. Εγώ τώρα τι να κάνω; Ο πατέρας δε φαίνεται πουθενά. Η κυρία πίσω μου με σπρώχνει.

"Προχώρα, παιδάκι μου. Τι στήθηκες εκεί; Εσένα θα περιμένουμε;"

Να σου πάλι ο χοντρός κύριος με την καμπαρντίνα.

"Τι συμβαίνει; Γιατί καθυστερείτε; Τι κάνεις εκεί, μικρή;"

"Ο πατέρας μου... πάει να φέρει χαρτί..."

Φοβάμαι τον κύριο με την καμπαρντίνα.

"Βάλε το καλάθι πάνω Στέλλα, κάνε το λογαριασμό..."

Κι αν όταν τελειώσει η Στέλλα δεν έχει έρθει ο πατέρας; Τι θα μου κάνει τότε ο κύριος;

"642,20", λέει η Στέλλα και σπρώχνει τα πράγματα στην άλλη κοπέλα που τα βάζει σε σακούλες... Τώρα τι γίνεται;...

"Κι αυτό", φωνάζει ο πατέρας καθώς έρχεται. Και δείχνει το χαρτί του καμπινέ.

Ποπό! Ντροπή... Τώρα όλοι μας κοιτάνε. Ξέρουνε ότι σκουπίζουμε τον πισινό μας. Βέβαια όλοι τον σκουπίζουνε. Αλλά αυτοί τώρα ξέρουνε ότι εμείς τον σκουπίζουμε μ' αυτό το χαρτί.

"654,70", λέει η Στέλλα.

Ο πατέρας βγάζει το φάκελο με τα λεφτά μας, παίρνει ένα χιλιάρικο και το δίνει στη Στέλλα. Βάζει τα ρέστα πάλι στο φάκελο, παίρνουμε τις δυο σακούλες και βγαίνουμε.

Πολύ ωραία ήτανε στο σούπερ - μάρκε. Είχε χιλιάδες πράγματα.

Αν δεν ήταν κι ο χοντρός κύριος με την καμπαρντίνα...

Μια ιστορια.

«Η περιποίηση της κόμης με ή χωρίς κοτσίδα, πολύχρωμες ανταύγειες, κατσάρωμα ή extreme κουρέματα, ανήκει σε ένα ιδιαίτερο είδος κουλτούρας του κάθε τόπου. Την βλέπουμε από τις τοιχογραφίες στα Μινωικά Παλάτια της Κνωσού, έως τις σημερινές Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Κάθε λαός εκφράζει τις ρίζες του, όπως και κάθε εποχή, ακόμη και με τον τρόπο περιποίησης των μαλλιών του».
Αυτά τονίζει ο 22χρονος νέος «μπαρμπέρης» Μάριος Χατζηλάμπρου, ο οποίος έχει στήσει εδώ και λίγες μέρες το βασίλειό του στην αρχή της οδού Ράλλη. Κάθε εποχή, στις απεικονίσεις της σημαδεύεται και απ’ τον τρόπο περιποίησης των μαλλιών, της κόμης, όπως την ονόμαζαν παλιά. Ελληνιστική εποχή με το φυσικό μακρύ μαλλί για όλους, Ρωμαϊκή με τους κότσους, την χρυσόσκονη, την ασημόσκονη και τις επιβλητικές τιάρες. Βυζαντινή με τα αυστηρά σχήματα, τις κορώνες και τα πορφυρά χρώματα, μπαρόκ με τις πρώτες τεχνικές εργασίες, τα πολύ φουσκωτά χτενίσματα, αναγεννησιακή με τις ανάλαφρες μπούκλες και τις πρώτες τεχνητές μπούκλες με το πυρωμένο σίδερο, έως τη τριακονταετία 1930-1960, όπου η υγεία και η κοινωνική ταυτότητα επέβαλλαν το κοντό - πολύ κοντό μαλλί στους άντρες.
Ώσπου ήλθε η δεκαετία του ’60 κι έφερε την επανάσταση στους άντρες. Μακρυμάλληδες, χίπη, μουσάτοι, ήταν οι δήμιοι των παλιών μπαρμπέρηδων. Πόσα και πόσα κουρεία δεν έκλεισαν αυτή τη 10ετία. Ακόμη και ως τα τέλη της 10ετίας του 1970. Τα μπαρμπεράκια άφηναν το ένα μετά το άλλο το ψαλίδι, το ξυράφι, τη μηχανή και την τσατσάρα και έκαναν οτιδήποτε άλλο επάγγελμα για να επιβιώσουν.
Στη συνέχεια στις δεκαετίες του 1980-1990, άνθισαν τα κομμωτήρια ανδρικά και γυναικεία. «Φτάσαμε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 σε μία πόλη 23000 κατοίκων να λειτουργούν περίπου 40 επίσημα κομμωτήρια κι άλλα τόσα ανεπίσημα. Πολύ μεγάλος, τεράστιος αριθμός».
Τα κουρεία έως τότε έφθιναν. Οι παλιοί κουρείς ένας - ένας έβγαιναν στην σύνταξη. Ένας – δύο έμειναν και κάποιο νέοι τότε, που συνέχιζαν την οικογενειακή παράδοση.
Ο Μάριος είχε πάρει από μικρός την απόφασή του. «Εγώ θα γίνω κουρέας», έλεγε στην οικογένεια και στους φίλους του.
Σε όσους τον απέτρεπαν να ασχοληθεί με την κομμωτική τόνιζε ότι του αρέσει το ψαλιδάκι και η τσατσάρα.
Μεγάλωσε παίζοντας στην πλατεία του Αγίου Ισιδώρου. Ερασιτέχνης ακόμη, όταν έβρισκε την ευκαιρία, έβαζε κάτω τους φίλους του και τους περιποιόταν το μαλλί. «Είχα πολλές και καλές παρέες. Ξέρω ότι αφενός τους περιποιόμουν, κι αφετέρου μάθαινα».
Μετά το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, δεν υπήρχε άλλος δρόμος για εκείνον. Κομμωτική. Σχολή Μαθητείας του ΟΑΕΔ. Πήγε το 1999 και πήρε πτυχίο το 2002. "Από την πρώτη στιγμή το ξεκαθάρισα στους δασκάλους ότι δεν με ενδιαφέρει η κομμωτική, αλλά στόχος μου είναι το ανδρικό κουρείο".
Τρία χρόνια στη σχολή, δεν έχει και τις καλύτερες αναμνήσεις. «Αν εξαιρέσουμε κάποια πρόσωπα που έδειχναν ενδιαφέρον να μας μάθουν τη δουλειά, μεμονωμένα κι ατομικά, δεν θα έλεγα ότι τότε τουλάχιστον υπήρχε ακόμη στη σχολή η αναγκαία υποδομή και το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα για να βγει κανείς από εκεί καλός κομμωτής ή κουρέας. Την δουλειά κυρίως την μάθαμε στα κομμωτήρια και τα κουρεία που δουλέψαμε για την υποχρεωτική πρακτική εξάσκηση και την εξασφάλιση των απαραίτητων ενσήμων, που θα μας έδιναν την δυνατότητα μετά την αποφοίτηση να αποκτήσουμε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος κι άδεια λειτουργίας καταστήματος, μαζί με την απαραίτητη χρονική εμπειρία που προβλέπουν οι νόμοι».
Βέβαια, όπως ομολογεί κι ο ίδιος, σαν νεαρός τότε, ήταν αρκετά ζωηρός, του άρεσαν οι πλάκες, αντιδρούσε έντονα και πολλές φορές έφερνε τους δασκάλους και τη διοίκηση σε δύσκολη θέση.
Ο Μάριος είχε βάλει στόχο να ανοίξει κουρείο κι αυτό έκανε. Σύγχρονος άνθρωπος, μοντέρνος νέος. Σε ποιους απευθύνεται ηλικιακά; «Σε όλους. Από τα μικρά παιδιά έως τους ηλικιωμένους. Μόνο ξύρισμα δεν κάνω. Το ξυράφι δεν με ελκύει. Άλλωστε πλέον δεν συμφέρει αφενός να χάνεις ώρα για ένα ξύρισμα που κοστίζει ελάχιστα, αφετέρου όμως ποιος ξυρίζεται πια στο κουρείο;»
Εκείνο που κράτησε ιδιαίτερα ως μάθημα απ’ τη σχολή είναι η προσωπογραφία. "Μάθαμε τι κούρεμα να προτείνουμε στον κάθε πελάτη, τι χτένισμα, τι χρώμα μαλλιών ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του προσώπου, το χρώμα της επιδερμίδας και των ματιών, την προσωπικότητα του κάθε πελάτη ξεχωριστά.
Υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί χαρακτηριστικών που πρέπει να γνωρίζει πως θα αξιοποιήσει ή θα αναδείξει κανείς τα ωραία του χαρακτηριστικά ή θα καλύψει τα ελαττώματα του για να βγάλει το καλύτερο αποτέλεσμα που θα κάνει τον κάθε πελάτη να αισθάνεται πιο όμορφα και να δείχνει πιο όμορφος".
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Μάριος ως σύγχρονος νέος ασχολείται και με τον αθλητισμό, το μπάσκετ, είναι αθλητής του ΒΑΟΛ.
Άνετος χαρακτήρας, χαμογελαστός κι αρκετά έξω καρδιά. Του αρέσουν οι extreme συγκινήσεις αλλά και η ομορφιά του κλασικού.

Μια συνεντευξη.

Αποτελεί ίσως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στο χώρο της κομμωτικής και της γλυπτικής του 20ου αιώνα, καθώς στα χέρια του εμπιστεύτηκαν τα μαλλιά τους η Μαρία Κάλλας, η Μπριτζίτ Μπαρντό, η Σοφία Λόρεν, η Σοράγια, η Μαρτίν Καρόλ, η Κατρίν Ντενέβ, η Μελίνα Μερκούρη και χιλιάδες άλλες ντίβες και σταρ του περασμένου αιώνα. Αποτέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό και στο διεθνές jet set για πολλά χρόνια και μέχρι και σήμερα όλοι θυμούνται τον 76χρονο κ. Κάρολο Καμπελόπουλο, ως τον έλληνα εκείνο που κατάφερε χάρη στο πείσμα και στην τόλμη του να ξεπεράσει στον επαγγελματικό του στίβο κάθε άλλο συνάδελφό του.
Ο κ. Καμπελόπουλος βρέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην Αλεξανδρούπολη προκειμένου να επισκεφτεί την αγαπημένη του φίλη και ζωγράφο κα Σύνη Αναστασιάδη. Με αφορμή την επίσκεψη του στην περιοχή μας, παραχώρησε στο «Χ» μία συνέντευξη στην οποία μίλησε για την πορεία της καριέρας του μέχρι την κορύφωσή της, για την ντίβα της κλασικής μουσικής Μαρία Κάλλας αποκαλύπτοντας κρυφές πλευρές της πολυτάραχης ζωής της και της σχέσεις της με τον έλληνα κροίσο Αριστοτέλη Ωνάση, για το γλυπτό της Νίκης της Σαμοθράκης που φιλοτεχνεί το τελευταίο διάστημα για λογαριασμό του δήμου Σαμοθράκης αλλά και το «Μοναστήρι του Καρόλου» που αποτελεί το καταφύγιο του από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα.

Κύριε Καμπελόπουλε η καταγωγή σας είναι από την Κρήτη αν και δεν γεννηθήκατε στη μεγαλόνησο.

Γεννήθηκα στο Κάιρο της Αιγύπτου το 1931, από Έλληνες γονείς με καταγωγή από την Κρήτη. Έμεινα στην Αίγυπτο μέχρι τα 20 μου χρόνια όπου άρχισα αρχικά να ζωγραφίζω. Εκείνο τον καιρό το Κάιρο ήτανε σαν δεύτερο Παρίσι. Είχε θέατρα και ερχόντουσαν όπερες από όλα τα μέρη του κόσμου. Εκεί έμαθα για τα θέατρα, την κλασσική μουσική και άκουσα και γνώρισα τις μεγαλύτερες πριμαντόνες και βαρύτονες της Ιταλικής όπερας.

Στο Παρίσι πότε πηγαίνετε για πρώτη φορά;

Έφυγα από το Κάιρο το 1951 για τη Γαλλία προκειμένου να πάρω ένα δίπλωμα κομμωτικής. Ήτανε να μείνω εκεί τρεις μήνες αλλά σε 15 ημέρες που ήμουνα στη σχολή μου δώσανε το δίπλωμα. Έτσι είχα όλο τον καιρό μπροστά μου, για να γυρίσω τα μουσεία και να αγαπήσω το Παρίσι. Επέστρεψα στην Αίγυπτο και το 1952 ξαναπήγα στο Παρίσι. Εκείνη την εποχή υπήρχε ο Fernad Aubry ο μεγαλύτερος κομμωτής που είχε λανσάρει το μακιγιάζ «Μάτι ελαφιού» και τον κότσο Μπανάνα. Δούλεψα μαζί του για 5 χρόνια και όταν τελείωσε το συμβόλαιο που είχα υπογράψει μαζί του, πήγα στις αδερφές Carita που ήτανε το πρώτο κομμωτήριο μετά τον Fernad Aubry. Οι αδερφές Carita ήταν το κομμωτήριο εκείνο που άρχισε να κάνει τη γυναίκα πιο μοντέρνα, γιατί σε όλο τον κόσμο δύο γυναίκες απελευθερώσανε τις γυναίκες: Η Coco Channel από τους κορσέδες και οι αδερφές Carita από τις μπούκλες στα ίσα μαλλιά και τους κότσους.

Ποιο ήταν το περιστατικό εκείνο που ανέδειξε το κομμωτήριο της Carita;

Τότε στο Παρίσι έκανε ένα μεγάλο show παρουσία 5000 χιλιάδων κομμωτών από όλο τον κόσμο ο μεγάλος κομμωτής Antouan. Επί τρεις ώρες που έκανε διάφορα χτενίσματα από όλες τις εποχές. Όταν τελείωσε ανεβήκαμε επάνω εμείς οι 30 κομμωτες του κομμωτηρίου Carita και οι 2 αδερφές. Οι 30 κομμωτές κάναμε τα μαλλιά φουσκωμένα και ολόισια και οι δύο αδερφές κάνανε τον κότσο λάχανο και μπανάνα για να το λανσάρουνε εκείνη την εποχή. Όταν τελειώσαμε ο κόσμος που παρακολουθούσε, επί 3/4 σφυρίζανε και μας καταχειροκροτούσανε. Από την επόμενη ημέρα άρχισαν να μπαίνουν 500 γυναίκες καθημερινά στο κομμωτήριο για να αλλάξουνε λουκ.

Εκεί γνωρίσατε τις ντίβες εκείνης της εποχής;

Πράγματι εκεί γνώρισα τη Μάρτιν Καρόλ, την Μπριτζίτ Μπαρντό, τη Σοφία Λόρεν, την Κατρίν Ντενέβ, τη Σοράγια κ.λ.π. Εκείνο τον καιρό ερχόντουσαν πάρα πολλές γυναίκες από την Αμερική και από την Ιταλία. Χτένισα τις γυναίκες όλων μεγάλων της τέχνης, του Πικάσο, του Λοράνς κ.λ.π.. Χτένισα επίσης την πρώτη γυναίκα του Σάχη της Περσίας, την αδερφή του Φαρούκ, τη Φαουεζία την πιο όμορφη από τις τρεις γυναίκες του Σάχη, καθώς και την τρίτη γυναίκα του και καμία δεν ήξερε ότι είχα χτενίσει τις προηγούμενες. Τηρούσαμε εχεμύθεια. Οι προσωπικότητες εκείνες που ερχόντουσαν και δεν ήθελαν να πούνε ποιες ήτανε είχαμε ειδικές καμπίνες που τις χτενίζαμε και περνούσαν απαρατήρητες.

Θυμάστε κάποιο περιστατικό που να συνέβαλε στην ανάδειξη και εξέλιξη σας;

Το μεγάλο πάταγο έγινε όταν ήρθε η γυναίκα του Κίσινγκερ από τη Ν. Υόρκη που είχε τα μαλλιά της μακριά και ήθελε να τα αλλάξει. Όταν της έκοψα το μαλλί της έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό.

Της Μπριτζίτ Μπαρντό γιατί δεν τις κόψατε τα μαλλιά;

Όλοι με ρωτούσαν γιατί δεν έπεισα την Μπριτζίτ Μπαρντό να κόψει τα μαλλιά της και απαντούσα ότι, τα ? της ζωής της είναι γυμνή και το μακρύ μαλλί την έντυνε.

Από όλες αυτές τις ντίβες ποια ήταν αυτή που ξεχώριζε;

Για μένα η πιο ωραία γυναίκα που την είδα και χωρίς μακιγιάζ ήτανε η Σοφία Λόρεν. Έχει πολύ καλή ψυχή και μπορώ να πω ότι είναι από τις πολύ λίγες ηθοποιούς που έχει ανθρωπινό χαρακτήρα.

Ποιος ήταν ο δάσκαλος σας στην κομμωτική και στη γλυπτική;

Είμαι στην κομμωτική και στη γλυπτική αυτοδίδακτος. Σκούπιζα και σφουγγάρισα σε κομμωτήριο στο Κάιρο και έμαθα

Μέχρι πότε ζούσατε στο Παρίσι;

Έμεινα στο Παρίσι μέχρι το 1991 όπου σταμάτησα να δουλεύω. Όλα αυτά τα χρόνια δούλευα στην Carita, γατί όταν έκανα το συμβόλαιο μαζί της μου έβαλε δύο όρους: Ποτέ να μην κάνω σχέση με πελάτισσα και να φύγω από κει όταν πέθαινα. Εγώ μπορούσα να δουλέψω παραπάνω αλλά επειδή είχα συμπληρώσει τα ένσημα μου για σύνταξη, ήθελα να φύγω επάνω στην ακμή για να με συζητούν όλοι και να με θυμούνται πως ήμουνα τότε. Κι έτσι κι έγινε. Σταμάτησα το Δεκέμβριο του 1991.

Με τον αριθμό ένα έχετε μάλλον κάποια ιδιαίτερη ταύτιση.

Όλα τα έχω κάνει στη ζωή μου σε «ένα». Γεννήθηκα το 1931, η μητέρα μου πέθανε το 1941, το 1951 ήμουνα ο καλύτερος κομμωτής στην Αίγυπτο, το 1961 αποθεώθηκα στην Carita, από το 1971 ασχολούμαι με τη γλυπτική, το 1991 σταμάτησα και άνοιξα το μοναστήρι μου το 2001.

«Το Μοναστήρι του Καρόλου»

Μιλήστε μου για το «μοναστήρι» σας.

Πρόκειται για ένα παλιό βενετσιάνικο μοναστήρι. Όταν έφυγαν οι Βένετοί το πήραν οι Τούρκοι. Γκρεμίσανε την εκκλησία και τα κελιά του και χτίσανε δύο ορόφους επιπλέον μετατρέποντάς το σε διοικητήριο. Όταν έφυγαν οι Τούρκοι το αγόρασε ένας Άγγλος. Εγώ το αγόρασα από έναν απόγονο του, γιατί ήθελα να κάνω κάτι στην πατρίδα μου μιας και όλοι οι έλληνες που είμαστε απόδημοι κάνουμε οικονομίες για να κάνουμε κάτι για την πατρίδα μας, αν και οι Έλληνες που είναι εδώ δεν κάνουν τίποτα.
Όταν το βρήκα ήταν ερείπιο. Έκανα 9 χρόνια για να το αναστηλώσω και κανένας δεν με βοήθησε. Σήμερα είναι ένα καλλιτεχνικό κέντρο που περιλαμβάνει ένα θέατρο, που το ονόμασα «Μαρία Κάλλας». Πολύ μου είπαν γιατί δεν το ονόμασα «Μελίνα Μερκούρη» μιας και ήμουνα φίλος της και τη χτένιζα επί 45 χρόνια και απάντησα ότι η Μερκούρη έχει πολλά πράγματα στην Ελλάδα, ενώ η Κάλλας τίποτα και είναι ντροπή μας. Έχει επίσης ένα καφενείο με κρητικά προϊόντα, ένα κομμωτήριο, μια αίθουσα εκθέσεως και ένα εργαστήριο. Επειδή δεν είναι ποια το μοναστήρι «Παναγία Ελεούσα» το ονόμασα «Το μοναστήρι του Κάρολου».

Ως γλύπτης ποια έργα έχετε φιλοτεχνήσει;

Το πρώτο πορτρέτο ήταν της Μαρίας Κάλλας, μετά του Ναυάρχου, του Καζαντζάκη, του Ρίτσου, του Βουτσινά και έχω κάνει την προτομή του το παππού αυτού που έχει τώρα τον Πάπυρο Λάρους Μπριτάνικα. Από τα έργα μου αυτά βρίσκονται, στο Υπουργείο Πολιτισμού η Κάλλας, ο Καζαντζάκης βρίσκεται στο Μουσείο Καζαντζάκη, ο Καβάφης στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και είναι το μόνο άγαλμα του 20ου αιώνα, ένα άλλο άγαλμα του Καβάφη βρίσκεται στην Πλατεία Καβάφη στην Ηλιούπολη της Αθήνας και έχω δανείσει για τρεις μήνες ένα άλλο άγαλμα του Καβάφη στο μουσείο Ιστορικής Τέχνης στη Βιέννη μέχρι τις 31 Μαρτίου. Επίσης μπροστά στην αίθουσα της Κάλλας έχω την προτομή της.

Πως ξεκίνησε η συνεργασίας σας με το Δήμο της Σαμοθράκης για τη δημιουργία του αγάλματος της Νίκης της Σαμοθράκης;

Είχα έρθει στη Σύνη και γνώρισα το πρώην δήμαρχο του νησιού τον κ. Χανό, που ήθελε να κάνει ένα άγαλμα της Νίκης Σαμοθράκης. Τότε εγώ τους πρότεινα ότι τη στιγμή που πάμε προς τον 20ο αιώνα πρέπει να κάνουμε κάτι μοντέρνο. Έκανα δύο διαφορετικά γλυπτά σε μακέτες, διαλέξανε το ένα, το μεγάλωσα στα 4 μέτρα σε γύψο και περίμενα να αρχίσει η χρηματοδότηση. Τώρα μετά από αρκετά χρόνια άρχισα να πληρώνομαι, σύντομα θα πάρω τα τελευταία χρήματα για να στηθεί το άγαλμα. Έχει 4 μ. ύψος, είναι σε αφηρημένη τέχνη και από όποια μεριά και να είσαι, είτε σε πλοίο ή στη πόλη ή στη θάλασσα θα φαίνεται.

Γνωρίζετε πότε θα γίνουν τα αποκαλυπτήριά του;

Πιστεύω ότι θα το τοποθετήσουν φέτος το καλοκαίρι στη διάρκεια του δημοσιογραφικού συνεδρίου για να προβληθεί.

Έχετε φιλοτεχνήσει άλλα έργα για τη Θράκη;

Δεν έχω κάνει τίποτα άλλο για τη Θράκη, αλλά έρχομαι σχεδόν κάθε χρόνο στην περιοχή, όποτε έχω καιρό για να επισκεφτώ τη Σύνη που για μένα είναι μεγάλη καλλιτέχνης γιατί όταν έκανε έκθεση στο Παρίσι την έβαλαν στο ύψος του Πικάσο, γεγονός που ήταν μεγάλη τιμή γιατί ήξερα το ταλέντο της.

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Θα κάνω πολύ αφηρημένη δουλειά. Έχω ήδη αρχίσει από πέρσι που έκανα μια έκθεση στο Παρίσι. Ασχολούμαι όμως και με την κομμωτική. Έχω ακόμη αρκετές πελάτισσες στο Παρίσι, τη Ν Υόρκη, στην Ιταλία όπου πηγαίνω εγώ και τις κουρεύω. Φέτος ήταν να πάω στην Αμερική που έχω 25 πελάτισσες. Όμως δεν προλάβαινα γιατί ήμουνα στο Παρίσι και έπρεπε να πάω στη Βιέννη και ήρθαν 9 από αυτές για να τις χτενίσω στο Παρίσι. Σήμερα έχω πελάτισσες τριών γενιών και όπως συνηθίζεται να λέγεται οι γυναίκες είναι πιο πιστές στον κομμωτή παρά στο σύζυγο.


Η γνωριμία με την Μαρία Κάλλας

Είχατε ιδιαίτερες σχέσεις και με την Μαρία Κάλλας. Μιλήστε μας για τη διάσημη πριμαντόνα.

Την Κάλλας την είχα δει για πρώτη φορά στο Παρίσι. Η Carita χτένιζε τη ράφτρα της που ήταν εγγονή του Πουτσίνι και ήρθε η Κάλλας το 1958 να την χτενίσουμε για ρεκλάμα. Όταν ήρθε στο κομμωτήριο της έδεσα τα μαλλιά που ήτανε πολύ μακριά, έρχεται η Carita, που ήθελε πάντα να βάφει τις γυναίκες και τις λέει: «Κα Κάλλας έχετε ένα μακιγιάζ πολύ ντεμοντέ, πολύ μαύρο. Πρέπει να αλλάξετε για να είστε πιο ωραία». Η Κάλλας δεν ήτανε όμορφη, είχε όμως ωραία χαρακτηριστικά έντονα σαν άνδρας. Είχε μεγάλη μύτη, πηγούνι πολύ αιχμηρό αλλά είχε πολύ ωραία μάτια και όπως τα έβαφε ανέβαιναν πολύ και δεν έβλεπες τη μύτη της. Τότε η Κάλλας λέει στην Carita: «Κα Carita το μακιγιάζ το κάνω εγώ, το φοράω εγώ, μου αρέσει, μου πάει, χτένισε με». Η Carita που έκανε τον κότσο σε 1 τέταρτο τον έκανε σε 25 λεπτά και όταν σηκώθηκε η Κάλλας και έφυγε τις είπε ευχαριστώ και η Carita λιποθύμησε από την ένταση με την οποία της απάντησε. Όταν συνήρθε η πρώτη φράση της ήτανε: « Αχ τι μου κάνετε εσείς οι Έλληνες».

Γνωρίζετε άγνωστες λεπτομέρειες για τη σχέση της με τον Ωνάση;

Ο Ωνάσης ήτανε ο πρώτος της έρωτας. Όπως είχε πει, είχε ένα φλερτ όταν ήταν νεαρή από τη χορωδία της Λυρικής Σκηνής αλλά αυτός ήθελε να βγαίνουν όλη την ώρα, ενώ αυτή ήθελε να μελετήσει και γι’ αυτό χωρίσανε. Από τότε αφιερώθηκε στην τέχνη της. Όταν πήγε στην Ιταλία να βρει δουλειά, γνώρισε τον Μενεγκίνι, έγινε ο μέντορας της και στο τέλος τον παντρεύτηκε, αν και ήταν μεγάλος σε ηλικία. Στα 35 της ο Ωνάσης ήθελε να τη γνωρίσει, γιατί παρόλο ότι είχε λεφτά δεν ήτανε μέσα στο διεθνές jet set. Τότε διοργάνωσε μια δεξίωση στη Βενετία και την κάλεσε. Εκεί γνώρισε τον Ωνάση, αν και ήταν ακόμη παντρεμένη με τον Μενεγκίνι. Το καλοκαίρι εκείνο η γυναίκα του Ωνάση, έπαθε ένα μεγάλο δυστύχημα στις Κάνες, όπου ήτανε με ένα φίλο της .Για το λόγο αυτό ο Ωνάσης τη χώρισε και άρχισε το ειδύλλιο με την Κάλλας.
Έμεινε έγκυος αλλά ο Ωνάσης της είπε ότι αν θέλεις να είμαστε μαζί, πρέπει να ρίξεις το παιδί το οποίο και τελικά το απέβαλε, γεγονός για το οποίο επί τρεις μήνες ήτανε σε μεγάλη θλίψη. Έμεινε μαζί του για 5 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα δεν την άφηνε να τραγουδήσει και όταν έμαθε από την τηλεόραση ότι παντρεύεται την Κένεντι, ο δικηγόρος της του ζήτησε 500 δις γαλλικά φράγκα. Ο Ωνάσης φοβήθηκε το σκάνδαλο και της τα έδωσε ως αποζημίωση για το διάστηκα που δεν τραγουδούσε.

Γιατί χωρίσανε με τον Ωνάση;

Ο Ωνάσης είχε πολλές ιστορίες με την Αμερική λόγω των πετρελαίων που υπήρχανε μεταξύ Αράβων και Αμερικάνων. Όταν παντρεύτηκε την Κένεντι, αυτή του ζήτησε ένα συμβόλαιο που ανέφερε πόσα θα χρήματα θα παίρνει το μήνα, ποσά θα δίνει στο κάθε παιδί της μέχρι 23 ετών και αν πεθάνει ο Ωνάσης θα είναι ο γιος της που θα τον κληρονομήσει και αν πεθάνει ο γιος της θα είναι αυτή η δεύτερη κληρονόμος πριν την κόρη της. Γι’ αυτό όταν σκοτώθηκε ο γιος του Ωνάση μετά από 15 ημέρες δήλωσε ότι θα αλλάξει το συμβόλαιο γιατί τότε κατάλαβε ότι τον είχε πάρει για τα λεφτά και ξεκίνησε το διαζύγιο.

Ποια ήταν η ζωή της όταν χώρισε με τον Ωνάση;

Η Κάλλας όταν χώρισε με τον Ωνάση επί ένα χρόνο έβγαινε με την υψηλή κοινωνία του Παρισιού. Άρχισε να κάνει κονσέρτα και μετά όπερες. Ο Ωνάσης μετά από τρεις μήνες που ήταν παντρεμένος με την Κένεντι έτρεχε από πίσω της και εκείνη επί ένα χρόνο δεν του έδινε σημασία. Μετά από ένα χρόνο ξανασμίξανε και όταν σκοτώθηκε ο γιος του αν δεν ήταν η Κάλλας θα είχε αυτοκτονήσει….